دیروز از غزه و امروز از جنوب اسرائیل بازدید کردم. آسیب وارده به این منطقه پس از هر دور از خشونت بیشتر می شود و مردم همچنان نگران آینده هستند.

آن چه مردم با من در میان گذاشتند حاکی از یک حس عمیق خستگی، نا امیدی، و ناتوانی در تجسم آینده ایی بهتر برای نسل¬های جوان¬تر این منطقه است. کمک بشردوستانه¬ای که مردم غزه اکنون به آن نیاز دارند نمی تواند مانع از بازگشت گریزناپذیر شبهای پر از ترس در آینده¬ای نزدیک یا دور شود. این کار فقط از مسیر راه حلهای سیاسی قابل دسترسی است.

به هر دو طرف پیشنهاد میانجیگری بی طرفانه را در صورتی که تبادل بازداشت¬شدگان یا بقایای انسانی مورد مذاکره باشد ارایه دادم. خانواده ها حق دارند اطلاع پیدا کنند، عزاداری کنند و زندگی خود را ادامه دهند.

مردم غزه از جدیدترین دور تشدید خشونت¬ها عمیقا آسیب دیده اند. هر دور از مخاصمه اوضاع ایشان را بدتر می کند و معیشت و خانه های ایشان را برای بار دیگر از بین می¬برد. آنها از صحبت از « تاب¬آوری» خسته اند. این واژه برای آنها به کلمه ایی تبدیل شده که برای اشاره به ناچاری مردمی بکار می رود که هر بار باید با آنچه که برایشان باقی مانده بسازند.

غیرنظامیان در اسرائیل هم هزینه سنگینی پرداخته اند. در جنوب، نزدیک پناهگاه ماندن تبدیل به طبیعت ثانویه جوامع شده است و باید به اطفای آتشهایی بپردازند که بوسیله بالونهای آتش افروز معیشت و زمینهای زراعی را تحت تاثیر قرار داده است.

اثر روانشناختی چرخه های ترس و
ویرانی در هر دو سوی حصار غزه برای سالیان درمیان کودکان و بزرگسالان به یک شکل طنین انداز خواهد بود.

کمک بشردوستانه، که اکنون از فروپاشی برخی از خدمات ضروری در غزه جلوگیری کرده است، راه حلی با ثبات برای آن نیست.

یک نسل از جوانان غزه در شرایطی رشد کرده اند که چیزی جز مرزهای بسته و خشونتهای سریالی نمی دانند. جوانان زیر 18 سال 4 دوره عملیات نظامی و خشونت¬های بیشماری را از سر گذرانده اند. آنان به کورسویی از امید و آینده ایی نیاز دارند که به آن دلخوش باشند.

امروز در قدس با همین پرسش روبرو شدم: آینده جوانان فلسطینی که تحت طولانی ترین اشغال در تاریخ مدرن زندگی کرده اند چه خواهد بود؟

قویا باور دارم که حقوق بین المللی بشردوستانه می باید مجدد روی میز بیاید تا بتواند پاسخگوی عواقب بشردوستانه سیاستهای اشغالگرانه بر مردم فلسطین باشد. رعایت این حقوق دوای همه دردها برای پایان اشغالگری نخواهد بود، اما می تواند کمکی برای حفظ مسیری به سمت یک راه حل مورد مذاکره باشد. این مخاصمه با روخوانی کنوانسیون چهارم ژنو حل نخواهد شد. اما احترام به تعهدات حداقلی این کنوانسیون می¬تواند آغاز خوبی در مسیر صلح خواهد بود؛ مسیری که بدل به راهی طولانی و عذاب آور شده است.

تمرکز فوری کمیته بین المللی صلیب سرخ بر پاسخگویی به نیازهای اولویت دار غزه خواهد بود. برای همین منظور ما در وهله نخست خواهان افزایش 10 میلیون فرانک سوییس (معادل 11.1 میلیون دلار) هستیم. برخی از فعالیتهای تیمهای سازمان ما در حال حاضر شامل موارد زیر است:

• یک تیم جراحی کمیته بین المللی صلیب سرخ اخیرا وارد این منطقه شده است و اولویت ما وارد نمودن تدارکات بیشتر پزشکی برای حمایت از سیستم درمانی شکننده غزه است که هم اینک نیز زیر فشار شدید است و باید همزمان به مقابله با بیماری کووید 19 هم بپردازد.

• تیمهای کمیته بین المللی صلیب سرخ به کمک خانواده هایی شتافته اند که خانه و کاشانه و دسترسی به آب و برق را ازدست داده اند. ما بر نیازهای طولانی مدت نظیر بازسازی زیرساختها و پشتیبانی سلامت روان که نیازی اساسی است نیز متمرکز هستیم.

• ما در حال پشتیبانی از تعمیرات سیستمهای بزرگتر نظیر شبکه آبرسانی و فاضلاب و همینطور برق هستیم وقصد داریم این کمکها را افزایش دهیم.

ما به پشتیبانی از شرکا¬ی مان در نهضت بین المللی صلیب سرخ و هلال احمر یعنی جمعیت ستاره سرخ داود و هلال احمر فلسطین ادامه خواهیم داد.