اطلاعیه خبری
15 فروردین 1404 (4 آوریل 2025)
بیانیه مشترک کمیته بین‌المللی صلیب سرخ، فدراسیون بین‌المللی صلیب سرخ و هلال احمر و جمعیت‌های ملی صلیب سرخ دانمارک، استونی، فنلاند، نروژ، لتونی، لیتوانی و سوئد
تلفات انسانی سرسام‌آور مین‌های ضدنفر سال به سال مشخص است: بیش از 80 درصد قربانیان مین غیرنظامی‌اند. تظاهر به چیزی غیر از این یعنی انکار شواهد. مین‌های ضدنفر نمی‌توانند بین یک سرباز و یک کودک تمایز قائل شوند و اثراتشان تا مدت‌ها پس از پایان خصومت‌ها باقی است. تجربه مخاصمات مسلحانه بارها و بارها نشان داده که استفاده از این سلاح‌ها به معنای آینده‌ای است که در آن سال‌ها پس از بازگشت سربازها به خانه، خانواده‌هایی که می‌خواهند زندگی خود را بازسازی کنند، کودکانی که به مدرسه می‌روند و کشاورزانی که مزارع خود را شخم می‌زنند در معرض خطر کشته‌شدن و معلول‌شدن قرار خواهند داشت.
اعلان‌های اخیر چند کشور شمال و مرکز اروپا درباره تصمیمشان مبنی بر خروج از کنوانسیون منع مین‌های ضدنفر شکستی خطرناک برای حفاظت از غیرنظامیان در مخاصمات مسلحانه است. این تصمیمات با استناد به وخامت اوضاع امنیتی و تهدیدات نظامی، در زمانه تشدید تنش‌های بین‌المللی و مخاصمات مسلحانه‌ای اتخاذ می‌شود که تاکنون ده‌هاهزار کشته بر جای گذاشته است.
تاریخ روشن است و نمی‌توانیم به عدم‌تمایز قربانیان این سلاح‌ها جلوه دیگری ببخشیم. این سلاح‌ها حتی زمانی که بدواً در خط مقدم کار گذاشته می‌شود قبل از آنکه نهایتاً با هزینه‌های نجومی پاکسازی شوند همان افرادی را که قرار بوده محافظت کنند ناگزیر می‌کُشند یا معلول می‌کنند.
کنوانسیون منع مین‌های ضدنفر این مین‌ها را به طور جامع ممنوع می‌کند و از جان غیرنظامیان در طول مخاصمه مسلحانه و شرایط پس از مخاصمه حفاظت می‌کند. کشورهایی که از چنین معاهداتی خارج می‌شوند روی تخریب حفاظت‌های حیاتی خطر می‌کنند و دهه‌ها تلاش جهانی برای ریشه‌کن‌کردن این سلاح‌های غیرانسانی را با تهدید مواجه می‌کنند. این گامی رو به عقب با پیامدهای انسانی ویرانگر است که غیرنظامیان را در معرض خطر دنباله‌دار مرگ و جراحت قرار می‌دهد.
علت وجودی حقوق بین‌المللی بشردوستانه، از جمله همین کنوانسیون، محافظت از انسان‌ها در تیره‌وتار‌ترین اعصار بر اساس تجربه میدان‌های جنگ و هزینه‌های انسانی آنهاست. اتخاذ این قواعد در زمان صلح و کنارگذاشتن آنها در زمان جنگ یا افزایش تنش‌ها به معنای درکی کاملاً نادرست از آنهاست. کنارگذاشتن این قواعد به این دلیل که طرف متخاصم به آنها احترام نمی‌گذارد به مارپیچ سقوط خطرناکی می‌انجامد که غیرنظامیان بهایش را می‌پردازند.
کاربرد محدود نظامی این سلاح‌ها از زمان تصویب کنوانسیون در سال 1997 تغییری نکرده است: هر چه که باشد، کشورها موافقت کردند که این سلاح‌ها را ممنوع کنند زیرا برخی از سلاح‌ها اساساً قابل‌قبول نیست.
احترام به تعهدات بشردوستانه برای حفاظت از افراد گرفتار در مخاصمات مسلحانه بسیار مهم بوده و صرف‌نظر از اقدامات دیگران به نفع همه است. اکنون زمان تقویت هنجارهای بشردوستانه است نه تضعیف آنها. ما در مواقع عدم‌اطمینان شدید و تنش‌های حاد بین‌المللی از دولت‌ها می‌خواهیم که قبح سلاح‌هایی را که هزینه انسانی‌شان غیرقابل‌قبول است تقویت کنند. بیش از 80 درصد از کشورهای جهان متعهد به جهانی عاری از مین هستند و این چشم اندازی است که ما باید در راستای آن تلاش کنیم و خواهیم کرد.
دیدگاه‌ها