بیانیه
سخنرانی زیر را میریانا اسپولیاریک، رئیس کمیته بین‌المللی صلیب سرخ، روز 27 اسفند 1403 (17 مارس 2025) در نهمین کنفرانس بروکسل درباره سوریه ایراد نمود.
27 اسفند 1403 (17 مارس 2025)
عالیجنابان، خانم‌ها و آقایان،
سوریه برهه‌ای تاریخی را سپری می‌کند. صلح امکان‌پذیر است.
صلح تضمین می‌کند که آینده همه سوری‌ها، آینده‌ای باثبات، از نظر اقتصادی پایدار و عاری از واهمه باشد.
با این حال، در موج اخیر خشونت‌ها در امتداد ساحل دیدیم که مسیر سوریه به سوی صلح چقدر شکننده است. غیرنظامیان از خانه‌های خود گریختند، شمار مجروحان و کشته‌شدگان از ظرفیت بیمارستان‌ها فراتر رفت و خانواده‌های درمانده دیوانه‌وار عزیزان خود را جست‌وجو می‌کردند.
ما منافع و مسئولیت مشترک داریم در اینکه به سوریه کمک کنیم از ورطه ویرانگر جنگ بیرون بیاید. این شدنی است اما مستلزم تعهد دوباره رهبران این کشور به رعایت قوانین بین‌المللی به موازات حمایت پایدار جامعه جهانی است.
دوره چهارده‌ساله اخیر مخاصمه در سوریه یادآور پیامدهای ویرانگر جنگ‌های بی‌حدومرز است. شهرها ویرانه شده‌اند، زیرساخت‌های اساسی فرو پاشیده و زندگی مردم تغییرات جبران‌ناپذیری کرده است.
بذر ترس و تفرقه‌ای که در جامعه سوریه کاشته‌شده به‌راحتی قابل ترمیم نخواهد بود. با این حال، من باور دارم که احترام به حقوق بین‌المللی بشردوستانه برای ایجاد زمینه‌های صلح ضروری است.
رعایت قواعد جنگ تضمین می‌کند که همه غیرنظامیان، صرف‌نظر از محل تولدشان یا اینکه در کدام سمت خط مقدم زندگی کنند، به یک اندازه مستحق حمایت تحت قانون باشند.
این بدان معناست که غیرنظامیان و زیرساخت‌هایی که بر آنها تکیه دارند، مانند سد تشرین[1] یا ایستگاه پمپاژ آب علوک[2]، باید محافظت و تقویت شوند. کمک‌های بشردوستانه باید به دست افراد نیازمند برسد. با بازداشت‌شدگان باید رفتاری توأم با کرامت صورت گیرد.
رعایت این اصول مسیرهای منتهی به صلح و آشتی را حفظ می‌کند. نادیده‌انگاشتن این اصول باعث ایجاد هرج‌ومرج و تفرقه بیشتر می‌شود.
پیامدهای وانهادن بشریت در جنگ را در چند نسل مختلف از مردم سوریه می‌بینیم. خانواده‌های ناپدیدشدگان با ضربات روحی-روانی التیام نیافته به زندگی خود ادامه خواهند داد، مگر آنکه برای یافتن پاسخ‌هایشان با یکدیگر همکاری کنیم.
امروز، کمیته بین‌المللی صلیب سرخ حدود سی‌هزار پرونده مفقودی از سوریه دارد که بیش از دو هزار مورد از آنها در زمان ناپدیدی زیر 16 سال سن داشتند. می‌دانیم که تعداد واقعی بسیار بیشتر است.
باید به‌سرعت از گذشته درس بگیریم. من اوایل امسال به سوریه سفر کردم و با خانواده‌هایی ملاقات کردم که عزیزانشان سال‌ها در بازداشت بودند و اکنون مفقود شده‌اند. اگر به کمیته بین‌المللی صلیب سرخ اجازه می‌دادند با همه بازداشت‌شدگان ملاقات کند، شرایط آنها را رصد کند و ارتباط حیاتی بین آنها و خانواده‌هایشان را حفظ کند، می‌شد از رنج عده بسیاری جلوگیری کرد.
ما از ماه دسامبر خواستار حفاظت از گورستان‌ها و سوابق رسمی و همکاری با متخصصان پزشکی قانونی برای کمک به تعیین هویت متوفیان از جمله بازداشت‌شدگان سابق زندان صیدنایا[3] شده‌ایم.
کار پیشِ رو عظیم است و در طول سالیان به منابع محلی، ملی و بین‌المللی قابل‌توجهی نیاز دارد. تعهد ما به خانواده‌ها باید راسخ بماند. پاسخ‌هایی که آنها می‌جویند برای التیام کشور ضروری است.
عالیجنابان؛
قطع سرمایه‌گذاری در سوریه در این لحظه اشتباهی بزرگ خواهد بود.
تیم‌های کمیته بین‌المللی صلیب سرخ از حلب تا الهول و از دمشق تا ادلب در سراسر کشور دست‌دردست هلال احمر سوریه کار می‌کنند. ما هر روز می‌بینیم که اگر جامعه بین‌المللی سوریه را در این لحظه حساس ترک کند چه مخاطراتی در پیش است.
کمک‌های بشردوستانه همچنان راه نجاتی است که میلیون‌ها سوری به آن وابسته‌اند. قطع این کمک‌ها در حال حاضر تنها رنج آنها را عمیق‌تر می‌کند و روند التیام کشور را طولانی می‌کند.
همچنین باید به بازسازی جوامع سوری کمک کنیم. تعمیر زیرساخت‌ها، بازسازی خدمات ضروری و پاک‌سازی مناطق از مهمات منفجرنشده کمک می‌کند اطمینان یابیم که مردم شرایط امن و کرامت‌آمیزی برای ماندنِ در یا بازگشتِ به این مناطق دارند، اگر این کار انتخاب خود ایشان باشد.
این بدان معناست که دولت‌های جهان جهت تسهیل بیشتر کمک‌های بشردوستانه و ارائه خدمات حیاتی باید به بازبینی منظم سیاست‌های تحریمی و اقدامات محدودکننده هم ادامه دهند.
کاهش بودجه‌های کمک‌رسانی به این معنی است که سازمان‌های کمک‌رسان هر روز بیش از پیش ملزم به انتخاب ناممکن‌ها می‌شوند. اگر دولت‌ها بودجه خود را کاهش دهند، بعدها برای سرمایه‌گذاری در صلح به تلاش بیشتر نیاز خواهند داشت.
متشکرم.
[1] Tishreen
[2] Alouk
[3] Sednaya
دیدگاه‌ها