به مناسبت اعلام سال 2020 به عنوان «سال پرستار و ماما» توسط سازمان جهانی بهداشت

هر پرستار و مامایی که به نهضت بین‌المللی صلیب سرخ و هلال احمر پیوسته، داستان خود را برای روایت دارد. اما همگی دغدغۀ مشترکی دارند: مراقبت از کسانی که نیازمند مراقبت هستند.

سازمان جهانی بهداشت (WHO) سال 2020 را برای گرامیداشت 200اُمین سالگرد تولد فلورانس نایتینگل «سال جهانی پرستار و ماما» نام نهاده است. به گفتۀ این سازمان، امسال جهان به 9 میلیون پرستار و مامای بیشتر نیاز دارد اگر بخواهد تا سال 2030 به پوشش جهانی سلامت دست یابد.

اعتدال عبدالناصر القباتی به عنوان یک پرستار و ماما 3 سال در یمن تحصیل کرده و 4 سال هم برای امدادگری درس خوانده است. او می‌گوید: «من قلب بزرگی دارم که مرا، چه در زمان جنگ و چه در زمان صلح یا حتی بلایای طبیعی، به انجام کار بشردوستانه وا می‌دارد.»

اعتدال، که مردم او را به اسم «ماما اعتدال» می‌شناسند می‌گوید: «از سال 1973 میلادی (معادل 1352 خورشیدی) به عنوان داوطلب به جمعیت هلال احمر یمن پیوستم و عاشق پرستاری و کمک به دیگران شدم. بزرگترین درد من این است که می‌دانم می‌توانیم عملیات نجات انجام دهیم، اما منابع مورد نیاز را نداریم.»

اعتدال عبدالناصر القباتی

پاسکال ریزک لبنانی است. او درسال 2017 (معادل 1396 خورشیدی) به صلیب سرخ لبنان پیوست و ماما شد چون «مامایی یکی از پرافتخارترین کارهای جهان است.» «رابطه‌ای که یک مامای متخصص با زوجین می‌گیرد بسیار زیباست. در واقع او شاهد بزرگترین لحظات شادی زوجین و مقدس‌ترین لحظات زندگی ایشان، یعنی همان به دنیا آمدن نوزاد است».

پاسکال باور دارد که نگاه جامعه به پرستاری و مامایی درست نیست. وقتی مردم از من می‌پرسیدند شغلم چیست می‌گفتم که یک ماما با گواهی تأییدشده هستم. این را که می‌گفتم اولین جوابی که می‌گرفتم این بود که «آها پس تو یک قابله‌ای؟» مردم متوجه نیستند که ماماها یکی از ارکان بخش پزشکی هستند.»

پرستاران و ماماها نقشی حیاتی در خدمات درمانی دارند و اغلب تنها مرجع رسیدگی به بیماران در جوامع خود هستند. پرستاران در نهضت بین‌المللی صلیب سرخ و هلال احمر مدت‌هاست که در صف نخست خدمات بشردوستانه، در جنگ‌ها، بلایای طبیعی، مبارزه با بیماری‌های جدی مثل ابولا، سارس، ویروس کرونا، و اخیراً نیز کووید19 ایستاده‌اند و خود را در معرض خطر قرار می‌دهند.

پاسکال ریزک

نور اسماعیل، پرستار ثبت شده در بیمارستان سنت جورج بیروت و داوطلب صلیب سرخ لبنان می‌گوید پرستاری عشق اوست. «من عاشق کمک کردن به مردم هستم، به هر روشی که بتوانم.»

انفجار در بندر بیروت در آگوست سال 2020 (مرداد ماه سال 1399) نیاز جامعه به متخصصان بهداشت و درمان را مورد تأکید قرار داد. اما برخی از این متخصصان نیز جان خود را از دست دادند. نور هم دوست و همکارش میرل ژرمانوس را که آن روز با وی کار می‌کرد از دست داد. نور می‌گوید: «سخت‌ترین لحظه‌های زندگی‌ام را تجربه کردم… سخت‌ترین بخش این تجربه دیدن این بود که چه بر سر همکارم آمد».

کار کردن در بیمارستان‌ها، درمانگاه‌ها یا در میدان عملیات امداد و نجات اضطراری باعث می‌شود پرستاران جنبش زندگی را تجربه کنند: شادی، درد و عشق.

نور اسماعیل

محسن غالب، کارشناس پرستاری هلال احمر عراق، پرستاری را برگزیده است چون به حفظ حقوق بشر کمک می‌کند. محسن، خاطره‌ای فراموش‌نشدنی از مرگ یک جوان را تعریف می‌کند که هنگام کمک به پدرش در بیمارستان جان خود را از دست داد. «هیچوقت این خاطره را فراموش نمی‌کنم، زیرا پدر این جوان که بیمار بود زنده ماند اما پسر که کاملاً سالم بود خیلی راحت جان باخت».

محسن غالب

افرا غانوم، که در واحد بهداشت سیار هلال احمر سوریه کار می‌کند حرفۀ درمانی را در جوانی برگزید. او می‌گوید: «من در یک منطقۀ دوردست و دور از هر نوع خدمات درمانی زندگی می‌کردم. ما شرایط سخت زیادی داشتیم که در طی آن آرزو می‌کردیم ای‌کاش کسی بود که با اطلاعات پزشکی‌اش یا حتی اطلاعات کمک‌های اولیه بتواند جان شخصی را نجات دهد و به ما کمک کند.»

‌ضروری است که فضای بشردوستانه ایجاد شود و مورد احترام قرار گیرد تا داوطلبان هلال احمر و صلیب سرخ و کارکنان درمانی بتوانند از افرادی که نیازمند کمک هستند مراقبت کرده و به رفع آلام انسانی آسیب‌پذیرترین و دور از دسترس‌ترین جوامع بپردازند.

کارکنان سلامت که زندگی خود را به نجات جان انسان‌ها اختصاص داده‌اند شایستۀ احترام جامعه‌اند. آن‌ها را نباید از دسترسی به افراد نیازمند باز داشت.

کارکنان بهداشت و درمان زندگی خود را وقف نجات و مراقبت از دیگران کرده‌اند و در ازای آن ما باید از پرستاران، ماماها و همۀ کارکنان خدمات درمانی محافظت کنیم، به ایشان احترام بگذاریم، زحماتشان را ارج نهیم و از آنها تشکر کنیم.

افرا غانوم